O książce: 2020 / „— Henri, co robisz? – zapytał Roitman. – Podziwiam zachód słońca, Jewgienij Lwowicz – Gdzie? – Na wzgórzach – Mówiłem, żebyś wracał do domu. Nawiasem mówiąc, cztery godziny temu: „Nie sądziłem, że przybędziesz tak szybko, przepraszam, Jewgieniju Lwowiczu”. Już idę. - Wiesz, co się dzieje w wiosce? - Nie. Coś się dzieje? - To nie jest właściwe słowo! Jakaś dziewczyna zaginęła. Będą szukać na całym świecie. Obwiniają cię - Jewgienij Lwowicz, nie jem dziewcząt. Nie jadłem ich nawet jedenaście lat temu. – Nie mam wątpliwości. Tylko miejscowa ludność nie jest świadoma Twoich upodobań kulinarnych. Z jakiegoś powodu wierzą, że ten, który ugryzł armię Kratosa i pożarł statek pasażerski, może również ugryźć dziewczynę. „Mylą się” – zauważyłem. „A więc Henri”. Może dojść do linczu. Zadzwoniłem więc na policję. A złapanie przez policję jest o wiele bardziej opłacalne dla ciebie niż dla miejscowych…»